همانگونه كه مي دانيم افزايش ظرفيت انتقال توان نيروگاه و كاهش موثر تلفات انتقال ، مستلزم افزايش ولتاژ انتقال شبكه هاي قدرت مي باشد . در عمل ، ساخت ژنراتورهاي با ولتاژ خروجي بسيار بالا امكان پذير نمي باشد و عموماً به خاطر مشكلات عايق بندي ژنراتورها ، اين ولتاژ به مقدار ۲۵ تا ۳۰ كيلو ولت محدود مي شود . اين مشكل باعث مي شود كه جريان خروجي ژنراتورها ( بسته به مقدار توليدي آنها ) بسيار زياد شود ، در نتيجه براي رسيدن به قابليت انتقال مورد نياز و كاهش سطح مقطع خطوط انتقال ، بايد از ولتاژهاي انتقال بالا استفاده نمود . در اينجاست كه اهميت ترانسفورماتورهاي قدرت آشكار مي شود . بدين معني كه اين تجهیزات با افزايش ولتاژ نيروگاه ها ، جريان خطوط انتقال را كاهش می دهند. علاوه بر آن ، ترانسفورماتور هاي قدرت در نيروگاهها، همچون حائلي، ژنراتورهاي گران قيمت را از خطوط هوايي كه همواره در معرض اضافه ولتاژ و خطرات جانبي مي باشد، جدا مي سازند . همچنين با توجه به اينكه عايق بندي سيم پيچهاي ترانسفورماتور در مقابل امواج سيار ، ارزانتر و ساده تر از عايق بندي سيم پيچهاي ژنراتور است، در نتيجه با استفاده از اين ترانسفورماتورها مي توان صدمات احتمالي وارد شده از امواج سيار خطوط انتقال را بر روي ژنراتور ها به حداقل رساند. ترانسفورماتورهاي قدرت از نظر توان نامي ، محدوده وسيعي را پوشش می دهند كه از ترانسفورماتورهاي با قدرت نامي چند كيلو ولت آمپر شروع و تا ترانسفورماتورهاي بزرگ ، با قدرت نامي بيش از MVA 1000 می رسند .